अडला हरी

....हरीचा डोळा त्या गॉगलवर गेला.

"अपूर्व" हरी.

"काय अपूर्व?" मी.

"हे ऊनप्रतिबंधक उपनेत्र!" आमचे गॉगल हऱ्याच्या नेत्रावर चढले देखील. "पण वत्सा, हे नयनत्राण तुला काय कामाचे.? दिवसभर टेबलाशी बसून कल्पनासृष्टीतला विहार कागदावर उतरवणाऱ्या तुझ्यासारख्या गृहकुक्कुटाला हे कृष्णोपनेत्र कशाला हवेत?"

खरोखर ह्या हऱ्याला कुणीतरी सरकारी शब्दांच्या टांकसाळीत चिकटवून का घेत नाहीत, कोण जाणे. साध्या गॉगलला एका घटकेत तीन प्रतिशब्दांनी हाक मारून गेला. कृष्णोपनेत्र काय, ऊनप्रतिबंधक उपनेत्र काय, नयनत्राण काय !

"…हे सौम्य, ही वस्तू आमच्यासारख्या जित्याजागत्या दुनियेत - "

पुढले वाक्य पुरे करण्यात शाई आणि कागद वाया घालवण्याची गरज नाही. तो चष्मा आपल्या डोळ्यावर चढवून हरी खिडकीतून समोरच्या गॅलरीत केस वाळवीत असलेली जितीजागती दुनिया बघण्यात गुंग झाला होता. त्या दुनियेचे चुलीवर ठेवलेले दूध उतू गेले असावे. कारण चटका बसल्यासारखी ती आत पळाली. हरीने माझ्याकडे अबाउट टर्न केले आणि एखाद्या मुरलेल्या वकिलासारखी आपली तर्जनी माझ्याकडे रोखीत म्हणाला,

"शिवाय, हे वापरायला चेहऱ्याची एक विशिष्ट उभारी लागते. तुझ्या निर्गुण मुखावर हे कृष्णोपनेत्र म्हणजे - "

पुढली उपमा मी ऐकली नाही. माझ्या चेहऱ्याला उभारी नाही एवढे भाष्य मला बस होते.

अडला हरी
उरलंसुरलं
(आवाज, दिवाळी १९७३) संपूर्ण लेख वाचण्यासाठी खालील लिंकवर क्लिक करून पुस्तक घरपोच मागवा.